Cele terapii

W swojej pracy wychodzę z założenia, że emocje nie są problemem, który trzeba rozwiązać, tylko wskazówkami w drodze do lepszego zrozumienia siebie. Mówią one o niezaspokojonych potrzebach albo pokazują utrwalone w naszym mózgu schematy reagowania. Problemowe zachowania, choć wydają się pozbawione sensu, są tak naprawdę próbą zaspokojenia ważnych potrzeb (bezpieczeństwa, akceptacji, miłości, wsparcia, szacunku, autonomii, itp.), których bliskie osoby (najczęściej opiekunowie) nie zdołały zaspokoić. Gdy zachowania te okazują się nieskuteczne lub powodują pogorszenie relacji – wraca cierpienie, pojawia się poczucie pustki, ponieważ potrzeb nie udaje się zaspokoić w satysfakcjonujący sposób. Frustracja przeradza się w złość albo poczucie bezradności. Drogą do zmiany na lepsze nie jest zmiana siebie, tylko zrozumienie siebie, swoich potrzeb i odnalezienie drogi do życia w zgodzie z sobą i innymi ludźmi.