Wiele osób wstydzi się płakać przy innych i ukrywa swoje emocje. Wolą całkowicie je wyprzeć lub ukrywać je przed światem. Najczęściej zwiększa to naszą samotności i poczucie niedopasowania, a czasem prowadzi do groźnych konsekwencji zdrowotnych. Dlaczego więc to robimy?
Brak akceptacji emocji jest związany z przekazami rodzinnymi, szkolnymi i kulturowymi, które otrzymywaliśmy oraz brakiem adekwatnego wsparcia w momentach, w których było nam potrzebne. Emocje, w których nikt nas nie wspierał mogą stać się nie znośne przez co łatwiej je od siebie odsunąć i nie czuć.
Przykładowe przekazy:
- “Bądź grzeczna i dzielna, nie wolno płakać”
- “Nie płacz, bo mamusi jest przykro”
- “Chłopaki nie płaczą”
- “Jak będziesz płakać, to będziesz brzydka i nikt Cię nie zechce”
- “Nie rycz”
- “Beksa”
- “Przestań się mazać”
- “Nikt nie lubi smutasów”
- “Nie ma powodu, żeby tak płakać, wszystko jest w porządku”
- “Zagryź zęby i głowa do góry”
- “Płacz jest dla słabych”
- “Przecież nic Cię nie boli”
- “To nie przystoi”
Płacz – jest naturalną reakcją naszego ciała, nie ma w nim nic nienormalnego. Występuje w obliczu silnych emocji – np. smutku, bezsilności, radości, wzruszenia, rozbawienia, ulgi. Nasz organizm uwalnia w ten sposób napięcie i wraca do stanu równowagi. Dodatkowo dzięki łzom, dziecko komunikuje opiekunom, że czegoś potrzebuje, że coś mu doskwiera.
Smutek – jest normalną reakcją na stratę czegoś ważnego, wartościowego, czegoś co zaspokaja nasze potrzeby. Jest informacją, że czegoś ważnego nam brakuje. Towarzyszy mu obniżenie poziomu energii – organizm oszczędza ją tam, gdzie wydatkowanie jej nie ma sensu.
Blokowanie emocji
Blokowanie płaczu, nie pozwalanie sobie na smutek może prowadzić do wielu negatywnych konsekwencji, takich jak obniżenie samooceny (skoro odczuwamy coś, czego “nie powinniśmy” czuć), wzrost napięcia w ciele i różne dolegliwości psychosomatyczne (bóle głowy, mięśni, brzucha, problemy ze snem), pustka emocjonalna, wybuchy złości, rozdrażnienie, rozwój uzależnień…
